به گزارش خبرگزاری مهر، نیکیتا اوسیانیکوف، عضو گروه کارشناسان خرس قطبی از اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت (IUCN)می‌گوید اگر سیاست‌های کنونی تغییر نکند، خرس‌های قطبی را از دست خواهیم داد. در حال حاضر تعداد آنها 20 تا 25 هزار عدد در سراسر جهان است.

او به همراه ماشا ورونتسووا مدیر صندوق بین المللی رفاه حیوانات در روسیه نتایج تحقیقات خود را در بیست و یکمین کنفرانس مدیریت و تحقیقات خرس که توسط وزارت جنگل و محیط زیست و بسیاری از سازمان‌های غیردولتی حفاظت از حیات وحش در هند برگزار شد، ارائه داد.

خرس‌های قطبی بزرگ‌ترین عضو خانواده خرس‌ها و بزرگ‌ترین گوشتخوار بر روی خشکی هستند و که در دایره قطب شمال و اقیانوس منجمد شمالی و دریاها و خشکی‌های اطراف زندگی می‌کنند.

امروز این مناطق متعلق به پنج کشور دانمارک، نروژ، کانادا، آمریکا و روسیه است.

به گفته این پژوهشگران خرس‌های قطبی در خطر از دست دادن زیستگاه‌های طبیعی خود به دلیل گرمای جهانی و ادامه هجوم انسان به سوی قطب، آلودگی، شکار ورزشی، امرار معاش و همچنین تجارت اجزای بدن این حیوان است.

این دانشمندان احساس می کنند شکار و تجارت اجزای بدن خرس‌های قطبی جدی‌ترین تهدید برای این حیوان است.

شکار این حیوان از زمان‌های بسیار قدیم در بین بومیان قطب شمال از جمله اسکیموها در آلاسکا و کانادا و روسیه مرسوم بود اما آنها هرگز بیش از نیاز خود شکار نمی‌کردند.

مشکل زمانی شروع شد که جمعیت اروپا به سوی قطب گسترش یافت. اروپایی‌ها شیوه‌های شکار نورین را به کار گرفتند و پس از آن بود که روند شکار این حیوان قطبی افزایش یافت و جمعیت آن کاهش.

در اواخر قرن بیستم بود که این پنج کشور بالاخره در مورد این تهدید و خطر بیدار شدند.

اتحاد جماهیر شوروی سابق در سال 1956 شکار خرس‌های قطبی را ممنوع کرد و کانادا نیز در سال 1968 قوانین شکار سهمیه‌ای را اعمال کرد. نروژ نیز در سال 1973 این شکار را ممنوع کرد.

در این بین آلودگی آب و هوا، حفاری‌های نفتی و احتمال بیمار شدن نیز از دیگر خطراتی است که این خرس‌های سفید قطبی را تهدید می‌کند.

این خرس‌ها از زمان پیدایش بر روی زمین تا کنون توانسته‌اند از شش گرمای جهانی جان سالم به در ببرند. از این رو فقط گرمایش جهانی تهدید کننده آنها نیست بلکه عوامل دیگری در انقراض آنها مهم است.

این دانشمندان می‌گویند ما به همکاری وسیع بین المللی برای نجات خرس‌های قطبی نیاز داریم که اگر چنین نکنیم باید در مورد انقراض آنها در آینده خود را سرزنش کنیم.