مراسم بدرقه ایران درودی ـ هنرمند معاصر کشورمان ـ صبح سه شنبه از مقابل موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.

به گزارش صلح خبر، این مراسم که از ۱۰ و ۳۰ دقیقه سه شنبه ـ ۱۱ آبان ماه ـ آغاز شد، پس از موزه هنرهای معاصر در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) ادامه خواهد داشت. 
مراسم تشییع پیکر ایران درودی با حضور سیف الله صمدیان(مستندساز) ، احسان آقایی(رییس موزه هنرهای معاصر تهران)، نیک‌نام حسین پور(مدیر عامل موسسه هنرمندان پیشکسوت)، عمید نائینی(روزنامه نگار و رییس بنیاد ایران درودی)، هادی مظفری(مدیرکل اداره هنرهای تجسمی)، سیدمحمد طباطبایی (فعال فرهنگی و دبیر سابق شورای ارزشیابی هنرمندان، نویسندگان و شاعران کشور)، طاها بهبهانی (نقاش و مجسمه‌ساز)، جواد مجابی (شاعر، نویسنده و روزنامه‌نگار)، آزاده درودی (برادرزاده ایران درودی)، محمدجواد حق‌شناس(عضو پیشین شورای شهر تهران)، علیرضا اسماعیلی(دبیر فرهنگستان هنر) و جمعی از هنرمندان و دوستداران این هنرمند در فضای باز موزه هنرهای معاصر تهران همراه بود.

این مراسم که با قرائت آیاتی از قرآن مجید شروع شد، با سخنرانی عمید نائینی، رییس بنیاد ایران درودی ادامه یافت.
نائینی با اشاره به این نکته که گفتنی‌ها درباره این هنرمند تمام‌نشدنی است، این‌چنین اظهار کرد: «اگرچه برای خانم درودی گویی هدفِ حیات نقاشی بود، اما استعداد آفرینش در او وسعتی گسترده داشت.»
وی همچنین ادامه داد: «دریغ است اگر به هنر او در زمینه نویسندگی اشاره نکنیم. خانم درودی مدتی در بحث اندیشه و نوشتن خاطرات بود اما از زمانی که دست به قلم شد چند نمونه پیش‌نویس در اختیار دوستانش از جمله من قرار داد تا نظرشان را بداند. وقتی این متن را خواندم به جد می‌گویم که غافلگیر شدم. او نشان داد جدا از تسلطی که بر زبان فرانسه دارد، به زبان مادری خودش نیز آگاه بود.»وی همچنین به عشق بی‌اندازه این بانوی هنرمند به سرزمین مادری‌اش اشاره کرد و گفت: «یک زاویه دیگر از شخصیت خانم درودی، عشق بی‌اندازه او به ایران و سرزمین مادری بود. همواره به ملیت ایرانی خود می‌بالید و در هر حال به آن افتخار می‌کرد و چنان عاشقانه درباره آن صحبت می‌کرد که گویی تکه‌ای از وجود اوست.»

ایران درودی یک هنرمند کافی است
جواد مجابی هم در سخنانی با اشاره به این نکته که در ۱۰۰ سال اخیرِ ایران، هر متفکری با این سوال مهم روبه‌رو بوده که ما چه بودیم، که هستیم و چه خواهیم کرد، گفت: «ایران درودی جزو متفکران تاریخ ما است که همواره این دغدغه را داشتند که ما که هستیم و چه باید بکنیم. درودی به عنوان یک هنرمند به مسائل زمان خودش اشراف داشته و مسئله سرنوشت این سرزمین جزو دغدغه‌هایش بوده و برای همین در قلب روشنفکران و مردم ایران جایگاه خودش را دارد.»
این روزنامه‌نگار، منتقد هنرهای تجسمی و نقاش همچنین ادامه داد: «معمولا هنرمند برای این سوال که برای فردا چه باید کرد، پاسخی ندارد اما ایران درودی با نقاشی‌هایش ناآرامی‌های ذهنی یک هنرمند را بازتاب داد و همین برای یک هنرمند کافی است. جز اینکه افسوس بخوریم او در میان ما نیست اما وظیفه خودش را در قبال مردم کشور و سرزمینش انجام داده، حرف دیگری ندارم.»
در حال به روز رسانی است.