صلح خبر/همدان مسئول واحد قرآنی اداره تبلیغات اسلامی ملایر و مدرس دانشگاه گفت: هنگامی که سخن از امام ‏مجتبی (ع) به میان می‌آید انسان بی اختیار به یاد غربت و مظلومیت آن حضرت می‌افتد، به یاد ‏ستم‌هایی که در طول سالیان، نسبت به ایشان روا داشته شد و امام (ع) عمری با خون دل خوردن ‏در برابر آنها صبوری و شکیبایی ورزیدند.‏

وی در رابطه با تولد دومین اختر تابناک امامت و ولایت، اظهارکرد: این امام همام، در روز پانزدهم ماه رمضان سال سوم هجری از دامن طیبه حضرت فاطمه زهرا(س) قدم به عرصه وجود نهادند.
یارمحمدی افزود: در روز تولد مادرش از مولای متقیان علی (ع) خواست که نامی برای او انتخاب، حضرت فرمودند: من در نامگذاری فرزندم بر رسول خدا پیشی نمی‌گیرم. تا آنکه رسول خدا (ص) به منزل آنها وارد شده و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفتند.
این مدرس دانشگاه خاطرنشان کرد: پیامبر فرمود من هم در نامگذاری او بر خدا پیشی نمی‌گیرم، پس حق تعالی امر کرد بر جبرئیل که ” از برای محمد (ص) پسری متولد شده است، برو به سوی زمین، سلام مرا به او برسان و بگو که علی (ع) نسبت به تو به منزله هارون است به موسی، پس او را مسمّی کن به اسم پسر هارون؛ برای هارون سه پسر بود به نام های شبر، شُبیر و مُشبر که پیامبر نام آنها را به ترتیب برای حسن (ع)، حسین (ع) و محسن (ع) گذاشتند، شبر به زبان عربی به نام ” حسن” بود بنابراین او را ” حَسَن” نامیدند، رسول خدا (ص) گوسفندی را عقیقه کردند و آن موی سر مبارک امام حسن (ع) را تراشیده و هم وزن آن مو نقره، صدقه دادند.  
وی در مورد القاب امام حسن (ع) توضیح داد: لقب معروف آن حضرت، مجتبی به معنی ” برگزیده و پسندیده” و کنیه شریفش ” ابو محمد” است، از دیگر القاب آن حضرت می توان به ولی، زکی، سید، کریم اهل بیت، طیب، سبط اکبر، شَبل، وزیر، تقی، طور سینین، مظلوم و غریب اشاره کرد.
این مدرس دانشگاه ادامه داد: از حضرت امیرالمومنین (ع) روایت کرده اند که امام حسن (ع) از سر تا به سینه به پیامبر (ص) شبیه تر بود؛ ایشان توسط همسرش،” جُعده” دختر اشعث بن قیس به شهادت رسید و سه تن از فرزندان آن حضرت به نام‌های عمر و عبدالله و قاسم، ملازم حضرت سیدالشهدا بودند و در کربلا شهید شدند، همچنین یکی از دختران آن حضرت به نام فاطمه با امام زین العابدین ازدواج کرد که ثمره آن امام محمد باقر (ع) است.
یارمحمدی افزود: هنگامی که سخن از امام مجتبی (ع) به میان می آید انسان بی اختیار به یاد غربت و مظلومیت آن حضرت می افتد، به یاد ستم‌هایی که در طول سالیان، نسبت به ایشان روا داشته شد و امام (ع) عمری با خون دل خوردن در برابر آنها صبوری و شکیبایی ورزیدند.
وی اظهارکرد: گرچه آن حضرت در معرض اتهام ها، سرزنش ها و فشارهای مختلف قرار داشت اما صبر، استقامت و بردباری را رها نکرد و همواره به دنبال مصلحت مسلمانان از هیچ اقدامی که به سود آنها باشد، دریغ نورزید.
مسئول واحد قرآنی اداره تبلیغات اسلامی ملایر با اشاره به اینکه امام حسن مجتبی (ع)، کریم آل طاها و غریب مدینه است، گفت: او دومین امام شیعیان اثنی عشری و چهارمین نفر از پنج تن آل عبا  و سرور جوانان جنّت اعلی است، محبت او محبوب خدا بوده و اکسیری است که مس دل را منقلب به طلای خالص می کند و شعاع محبت این سید بزرگوار، گناهان را به حسنات مبدل می سازد.
یارمحمدی در مورد فضایل آن حضرت افزود: نقل شده است روزی امام حسن (ع) سوار بر مرکب از جایی می گذشت، مردی از اهل شام آن حضرت را ملاقات کرد و به آن حضرت دشنام و ناسزا بسیار گفت، آن حضرت هیچ نفرمود تا مرد شامی از دشنام دادن فارغ شد، آنگاه آن حضرت رو به مرد شامی سلام و تبسّم کرد و فرمود ” ای مرد گمان می کنم غریب هستی و امری بر تو اشتباه شده باشد، اگر از ما استرضا جویی از تو راضی و خُشنود می شویم، اگر چیزی بخواهی، عطا می کنیم، اگر از ما طلب ارشاد و هدایت کنی، تو را ارشاد می کنیم، اگر بردباری بطلبی، عطا می کنیم، اگر گرسنه باشی، تو را سیر می کنیم، اگر برهنه باشی تو را می پوشانیم، اگر محتاج باشی، بی نیازت می‌کنیم، اگر رانده شده‌ای تو را پناه می‌دهیم، اگر حاجتی داری، حاجتت را بر می آوریم…”
وی ادامه داد: وقتی مرد شامی این سخنان را از حضرت شنید، گریست و گفت” شهادت می‌دهم که توئی خلیفة الله در روی زمین و خدا بهتر می‌داند که منصب امامت را به چه کسی عطا کند، پیش از آنکه شما را ملاقات کنم، شما و پدرتان دشمن ترین خلق در نزد من بودید، اکنون، محبوبترین خلق خدائید در نزد من” سپس بار خود را به خانه آن حضرت فرود آورد و تا مدینه بود میهمان آن حضرت بود و از محّبان و معتقدان خاندان نبوّت و اهل بیت رسالت شد.
این مدرس دانشگاه با استناد به حدیثی از از امام صادق (ع) گفت: روایت شده است امام حسن (ع) ۲۵ مرتبه با پای پیاده به حج رفته است و دو مرتبه و به روایتی سه مرتبه، مالش را با خدا تقسیم کرده است یعنی نصف آن را خودش برداشته و نصف دیگر را در راه خدا به فقرا داده است.
یارمحمدی تصریح کرد: ویژگی کرامت بی نظیر و بی بدیل امام حسن مجتبی (ع) باعث شد به ایشان لقب ” کریم اهل بیت” داده شود و در ایران اسلامی نیمه ماه مبارک رمضان میلاد امام حسن(ع) به احترام کرامت، بخشش و جود آن بزرگوار ” روز اکرام” نامیده شده است و به احترام نام این کریم اهل بیت، موجی از بخشش، اکرام ایتام و مستمندان با الگوپذیری از سیره اخلاقی ایشان در جامعه به وجود آمد.
مسئول واحد قرآنی اداره تبلیغات اسلامی ملایر عبادت، ترس از خدا، همنشینی با قرآن، مهربانی، گذشت، فروتنی، میهمان نوازی، بردباری، بخشندگی و برآوردن نیازهای دیگران و شجاهت را از ویژگی‌های بارز اخلاقی امام مجتبی (ع) عنوان کرد.
یارمحمدی با استناد به حدیثی از از امام سجاد (ع) افزود: امام حسن (ع) در زمان خویش از همه مردمان عبادت و زّهدش بیشتر و افضل مردم بود؛ هیچ کس او را ملاقات نکرد، مگر آنکه می دید که مشغول به ذکر خداوند است، زبانش از تمام مردم راستگو تر و بیانش از همه کس فصیحتر بود.
این مدرس دانشگاه در نگاهی گذرا به زندگانی حضرت، بیان کرد: ۱۰ سالی که امام مجتبی (ع) بعد از پدر بزرگوارشان زنده بودند، مصادف بود با دوره حکومت استبدادی و سیاه معاویه که بیشترین فشارها نیز به روی شخص امام بود، معاویه از هیچگونه آزار و اذیت و تحقیر علیه امام حسن (ع) خودداری نمی کرد.
وی ادامه داد: نخستین کار معاویه تخریب روحیه امام حسن (ع) بود و به والی و حاکم مدینه دستور داد در خطبه نماز جمعه باید به علی (ع) در حضور امام مجتبی (ع) لعنت کند، بنابراین در روزهای جمعه و در حضور امام مجتبی (ع) و آن هم در کنار قبر پیامبر (ص) خطبه نماز جمعه تبدیل شده بود به لعن علی (ع) و این مظلومیت حضرت را نشان می داد که برای حفظ دین مجبور به سکوت در برابر آن همه توهین بود.
یارمحمدی افزود: مسأله بعدی ماجرای صلح امام حسن (ع) است که این صلح نیز سندی است بر مظلومیت آن حضرت، ماجرای صلح را همه شنیده اند اما فلسفه آن را خیلی‌ها نمی‌دانند.
وی خاطرنشان کرد: فلسفه صلح امام حسن (ع) با معاویه همان صلحی است که پیامبر با مخالفان خود داشت از جمله صلح حدیبیه که منجر به فتح مکه شد، اما متأسفانه خیلی‌ها غافل بودند.
این مدرس دانشگاه بیان کرد: امام حسن مجتبی (ع) در رابطه با صلح با معاویه فرمودند” من از صلح پذیری جز حفظ جان مسلمانان، چیزی نمی خواستم، دیدم اکثر مردم به صلح علاقمند و از جنگ گریزان هستند، نخواستم آنان را به کاری وادار کنم که از آن دلخوشی ندارند، همچنین دلیل دیگر صلح ما جلوگیری از ریختن خون شیعیان بود و من مصلحت را در این دیدم که جنگ را به روز دیگری موکول کنم زیرا خداوند را در هر روز تقدیری جداگانه است.
یارمحمدی افزود: شهید مطهری معتقد است” صلح امام حسن (ع) زمینه را برای قیام امام حسین (ع) فراهم کرد، امام حسن (ع) بعد از آن همه بی مهری‌ها، پیمان شکنی‌ها و بی وفایی‌ها به مدینه رفته و خشمی را که در نتیجه رفتار مردم در دل داشتند فرو خورده و به انتظار فرمان الهی نشستند.”
وی در رابطه با صلح امام حسن(ع) با معاویه، گفت: به هر حال این پرسش مطرح است که چگونه امام حسن(ع) خلافت را به شخصی واگذار کردند که به هیچ وجه اهلیت این سمت را ندارد؟ حداقل برداشتی که از این ماجرا می‌توان داشت آن است که حکومت اسلامی در مواجهه با افکار عمومی در هر جا که به این نتیجه برسد که به حق یا ناحق زمینه‌ای برای ادامه حکومت خود ندارد، می‌تواند آن را به دیگران حتی اگر کسی مانند معاویه باشد واگذار کند.
یارمحمدی این عمل حضرت را نشانه خردورزی، واقع‌گرایی، مصلحت‌اندیشی و داعیه حفظ آرمان‌ها در آن برهه تاریخی برشمرد، گفت: تصمیم امام حسن ‌مجتبی(ع) در ماجرای واگذاری خلافت به معاویه نشان داد که در منظومه فکری آن حضرت، آنچه اهمیت دارد مسئله حفظ امت اسلامی است و این، همان مسیری است که حضرت امیرالمؤمنین(ع) نیز روش خود را بر اساس آن تنظیم کردند.
مسئول واحد قرآنی اداره تبلیغات اسلامی ملایر خاطرنشان کرد: جانشینی پیامبر و جامعه یکپارچه اسلامی، یکی از دستاوردهای حکومت نبوی است، حضرت امیرالمؤمنین(ع) و امام حسن‌مجتبی(ع) و همه ائمه‌اطهار(ع) تلاش داشتند این دستاورد حفظ شود.
این مدرس دانشگاه اظهارکرد: معاویه پس از زیر پا گذاشتن مفاد صلح نامه به فکر افتاد که امام حسن (ع) را از میان بردارد و با همکاری همسر امام، یعنی “جعده دختر اشعث بن قیس” نقشه شهادت آن حضرت را کشید.
یارمحمدی با اشاره به زندگی غریبانه امام حسن (ع) و اینکه غریبانه در قبرستان بقیع دفن شدند، گفت: همسری که باید یار تنهایی و تسکین دهنده درد ایشان باشد، قاتل حضرت شد و چه ستمی از این بالاتر که پس از شهادت امام (ع) حتی از دفن شدن در کنار پیامبر (ص) محروم باشند.
وی افزود: متأسفانه امام مجتبی (ع) به قدری غریب هستند که حتی در شب شهادت ایشان، مداحان روضه امام حسین (ع) می‌خوانند، در واقع آن حضرت غریب تر از امام حسین (ع) هستند، و روایت شده “هر که در بقیع او را زیارت کند، قدمش به صراط ثابت می‌شود در روزی که قدم‌ها بر آن لرزان است.”
انتهای پیام