چند روز پس از دربی 82 و حاشیه های همیشگی اش که این بار با نام کاپیتان فقید قرمزها ، گرم تر شده بود ، خبری داغ دل مان را تازه کرد.جوانی دیگر از این خاک پر کشید. تا سریال پر سوز و گداز این خداحافظی های ناگهانی همچنان قلب و روح مان را داغ دار کند.

چهارشنبه یکم فروردین ماه 95 ساعت 15 ، بیمارستان شهدای تجریش خبر فوت بازیکن دوست داشتنی فوتبال ایران را منتشر می کند. ساعتی نمی گذرد که خیل عظیم دوستان و ورزشکاران و جوانان به سمت این بیمارستان روانه می گردد تا از صحت خبر منتشر شده در رسانه ها اطمینان حاصل کنند. هنوز اتفاقات عجیب برنامه نود که نام شادروان هادی نوروزی را بر لب ها جاری ساخته بود ، نقل محافل بود که شبکه های اجتماعی و رسانه ها اعلام کردند : «مهرداد اولادی ، درگذشت»

خبری شوک آور ، تیغ به تن تازه زخم خورده مان زد. ایست قلبی و باز هم یک ورزشکار حرفه ای. با وجود اینکه این سال های اخیر مداوم و منظم این گونه اخبار در زمینه های مختلف هنر و ورزش و … به گوشمان می رسد ولی گریزی از اندوه نیست. از منظر پزشکی و نظریه های ورزش حرفه ای و فشار مضاعف روی قلب شاید راحت تر به این «ایست قلبی» ها بتوان نگریست ولی زمانی درد و رنج حتی شنیدن فوت یک جوان بیشتر و بیشتر می شود که نمی توان در بستر خاصی آن را گنجاند. مشکل ، دسته فعالیت و شدت فعالیت انسان ها نیست. هنرمند و فوتبالیست و آهنگساز و … مطرح نیست. کمی وسیع تر بنگریم ، حتی از مرزهای جغرافیایی بیرون تر.

چه وجه اشتراکی میان تمام قسمت های این «سریال»  غم بارنهفته است ؟

مشکلات مالی ، فشارهای کاری ، ناهنجاری های روزمره یا حتی آلودگی های موجود… همه این ها در تمام دنیا به تناوب گریبان ملت ها را گرفته و می گیرند و مختص این بوم و بر نیست. گویا کاری از هیچ کس برنمی آید ، نه پزشکی ، نه سیاست ، نه مذهب … همه تلاش خود را می کنند. اما این سیل نامحسوس همچنان (بلکه بیش از پیش) عزیزان مان را با خود می برد ، آن هم در سنین جوانی. با نگاهی به آمار تکان دهنده ایست قلبی متوجه بازه سنی خاصی نمی شویم ، وقتی صاحب نظران از 9 تا 35 سالگی را نشان می دهند چه         می توان گفت؟ روزگاری نه چندان دور ، وقتی جایی ، در محفلی خبر ایست قلبی شخصی را می شنیدیم به ناگاه در باورمان شخصی حداقل 70 ساله ظاهر میشد و دلیلش را ضعف عضلات قلب یا مغناطیس آن حدس می زدیم. اما این اواخر پس از شنیدن آن نخستین سوالی که در ذهن متواتر می شود سن شخص مورد نظر است.

« به کجا می رویم ؟ » … از کدام دیدگاه و مسلک پیروی می کنیم ؟ مسلک مولای متقیان (ع) که مومن را بر حذر داشت از امروزی که شبیه دیروز است ؟

یا بزرگان انسان شناسی و روان شناسی مدرن که بشریت را به آرامش درون و ایمان قلبی و اعتماد به خداوندگار دعوت کرده اند ؟

صادق باشیم ، شاید وقت آن است که به جای نقل سخنان و تحلیل افکار بزرگان ، بیشتر عمل کنیم. پیشرفت ، پول بیشتر و کار بیشتر و مقام و منصب نیست. جوانان پاک و مستعد ما هیچ لکه سیاهی در دل و قلبشان نیست. عاشق پیشرفت و خودکفایی هستند. و اینک پیشرفت شاید ، «عمل و اقدام» به جمله ای است که سال ها به دیوار اتاق زده ایم و حتی یک بار به آن عمل نکرده ایم. برای آرامش درونی مان بیشتر وقت بگذاریم. شکی نیست که تمام دردهای فیزیکی ما ریشه های روحی و روانی دارد. به گواهی همه فرهنگ ها و ادبیات بشری. و حتی دوست داشتنی ترین کتاب مان ،  قرآن کریم.

کمی آرامتر زندگی را بچشیم ، کمی عاشقانه تر بنگریم و کمی صاف تر با یکدیگر سخن بگوییم.

و اگر سهراب گفت : «و خدایی که همین نزدیکی هاست…» اعتماد کنیم ، شاید هر لحظه و هر نفس کنار ماست. نمی خواهم بگویم مسئولیت کرده های خود را بپذیریم ، یک قدم جلوتر ، مسئولیت افکار خود را هم بپذیریم. قلب ، تنها پمپ خون رسان بدن انسان نیست.

درگاه آمال و احساسات انسان است. راحت تر یکدیگر را بپذیریم و قلبمان را بیشتر دوست داشته باشیم.